آزمایش سل | آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA  : آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA، طبق بیانیه CDC (مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری)، ارزیابی آزادسازی اینترفرون گاما (IGRA)  - آزمایش خون برای عفونت سل

ارزیابی آزادسازی اینترفرون گاما (آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA) چه تستی می باشد؟

ارزیابی آزادسازی اینترفرون گاما (آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA) جزء آزمایش‌های خون می باشند که می‌تواند به تشخیص عفونت سل کمک کند. آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA به افتراق عفونت سل نهفته (LTBI) از بیماری سل کمک نمی کند. تست تشخیصی IGRA که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) تایید شده اند، هم اکنون در آزمایشگاه بیمارستان رسالت (رویال تهران) موجود می باشد شامل:

• تستELISA QuantiFERON®-TB Gold Plus (QFT®-Plus)

عملکرد آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA چگونه است؟

IGRA (Interferon-Gamma Release Assays) ، واکنش ایمنی فرد را نسبت به مایکوباکتریوم توبرکولوز ارزیابی می کنند. گلبول های سفید خون بیشتر افرادی که به مایکوباکتریوم توبرکولوز آلوده می شوند، زمانی که با آنتی ژن ها (موادی که می توانند پاسخ ایمنی ایجاد کنند) دریافت شده از مایکوباکتریوم توبرکولوز مخلوط شوند، اینترفرون گاما (IFN-g) ترشح می کنند.

برای انجام آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA ، نمونه‌های خون تازه با آنتی‌ژن‌ها و کنترل‌ها ترکیب می‌شوند. آنتی ژن ها، روش های آزمایش و معیارهای ارزیابی و تفسیر آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA متفاوت است (جدول 1 را ببینید).

 

جدول 1: تفاوت در IGRA های موجود در حال حاضر

	QFT-GIT	T-Spot
فرآیند اولیه	خون تام را نهایت تا 16 ساعت بررسی کنید.	سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی (PBMCs) را نهایت تا 8 ساعت یا در صورت استفاده از T-Cell Xtend، نهایت تا 30 ساعت بررسی کنید.
آنتی ژن مایکوباکتریوم توبرکولوز	ترکیبی از پپتیدهای سنتتیک(مصنوعی) که نشان دهنده ESAT-6، CFP-10 و TB7.7 است.	ترکیبات جدا از پپتیدهای مصنوعی که نماینده ESAT-6 و CFP-10 هستند.
اندازه گیری	غلظت IFN-g	مقدار سلول های ترشح کننده IFN-g (نقاط)
نتایج احتمالی	مثبت، منفی، نامشخص	مثبت، منفی، مرزی، نامعتبر

 

فواید آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA چیست؟

• برای انجام آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA فقط نیاز به یک بار ویزیت بیمار دارد.
• نتایج می تواند نهایت تا 24 ساعت آماده شود؛ اما فرایند جوابدهی هر آزمایشگاه باهم متفاوت است.
• نتایج ارزیابی شده توسط آزمایش های متعاقب را افزایش نمی دهد.
• واکسیناسیون سابق BCG (باسیل Calmette-Guérin)، نتیجه آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA را مثبت کاذب نمی کند.

معایب و انحصارات آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA چیست؟

• نمونه های خون تازه باید در مدت 8-30 ساعت پس از جمع آوری، بررسی شوند در شرایطی که گلبول های سفید خون هنوز زنده هستند.
• اختلال در گردآوری یا جابجایی نمونه های خون یا در اعمال و تفسیر نتایج آزمایش خون برای عفونت سل می تواند دقت IGRA را کاهش دهد.
• اطلاعات های کمی در مورد استفاده از IGRAs برای پیش گویی اینکه چه افرادی در آینده به بیماری سل پیشرفت می کند، وجود دارد.
• اطلاعات های محدودی در مورد استفاده از آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA برای موارد ذکر شده وجود دارد:
• کودکان با سن کمتر از 5 سال
• افرادی که بتازگی آلوده به عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) شده اند
• افراد دارای نقص ایمنی
• تست های پیاپی
• آزمایشات ممکن است گران باشد

مراحل انجام آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA چیست؟

• برای انجام آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA حتما هماهنگی های لازم را با آزمایشگاه معتبر انجام بدهید تا پس از دریافت نمونه، آن را بگونه ای به آزمایشگاه رسانده که سلول های خونی هنوز زنده باشند. در آزمایشگاه بیمارستان رسالت چه به صورت حضوری و یا غیر حضوری (نمونه گیری در منزل)، تمامی مراحل نمونه گیری و ... تحت نظارت قرار میگیرد بنابراین نگرانی در ارتباط با این تست اختصاصی نخواهید داشت.
• طبق قوانین آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA از بیمار نمونه خون گرفته می شود.
• برای دریافت نتایج آزمایش، به برگه پذیرش خود رجوع کنید.
• بر اساس نتایج آزمایش، توصیه پیگیری و درمان را در صورت نیاز جویا شوید.

نتایج آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA را چگونه تفسیر می کنید؟

تفاسیر آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA بر اساس مقدار IFN-g ترشح شده یا تعداد سلول هایی است که IFN-g رها می کنند. هر دو تفسیر استاندارد کیفی آزمایش (مثبت، منفی یا نامشخص) و ارزیابی ‌های سنجش کمی (غلظت Nil، TB و میتوژن یا شمارش نقطه‌ای) باید بررسی و گزارش شوند.

همانند تست پوستی توبرکولین (TSTs)، آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA باید به عنوان روشی کمکی برای تشخیص عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) استفاده شود. یک نتیجه آزمایش مثبت نشان دهنده این است که عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) محتمل است. یک نتیجه منفی نشان دهنده این است که عفونت بعید است. یک نتیجه نامشخص احتمال نامشخص عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) را نشان می دهد. نتیجه آزمایش مرزی (فقط T-Spot) نیز احتمال نامشخص عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) را نشان می دهد.

قبل از تشخیص و بررسی عفونت سل نهفته (LTBI) لازم است که حضور بیماری سل با بررسی های پزشکی کنار گذاشته شود. این بررسی ها باید شامل علامت ها و نشانه های گویای حضور بیماری سل، رادیوگرافی قفسه سینه و در صورت نیاز، بررسی خلط یا سایر نمونه های بالینی برای حضور مایکوباکتریوم توبرکولوز باشد. تصمیمات پزشک در مورد تشخیص عفونت مایکوباکتریوم توبرکولوز نیز باید شامل اطلاعات اپیدمیولوژیک و سابقه ثبت شده فرد باشد.

توصیه هایی در مورد زمان استفاده از آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA

• در تمامی مواردی که CDC انجام آزمایش TST را توصیه می کند، می توانید آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA را به جای TST (نه علاوه بر آن) ، به عنوان کمکی در تشخیص عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) ، با لحاظ اولویت ها و شرایط خاصی که در زیر ذکر شده است، استفاده کنید. این شرایط شامل ارزیابی های تماسی، آزمایش در دوران بارداری، و غربالگری کارکنان مراقبت های بهداشتی و افرادی است که تحت بررسی های پی در پی برای عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) هستند. علاوه بر اولویت بودن آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA ، استفاده از آزمایش جایگزین مورد تایید FDA یک عمل قابل قبول پزشکی و سلامت عمومی است. به دلیل اطلاعات محدود در مورد استفاده از آزمایش خون برای عفونت سل یا IGRA ، در تفسیر آن باید احتیاط کرد.
• جمعیت هایی که در آنها IGRA برای آزمایش تشخیص بیماری سل ترجیح داده می شود:
• افرادی که BCG (چه به عنوان واکسن یا برای درمان سرطان) دریافت کرده اند.
• افراد از گروه هایی که از نظر سابقه نرخ بازدهی ضعیفی برای خواندن TST دارند.
• TST برای آزمایش کودکان کمتر از 5 سال بر IGRA برای آزمایش تشخیص بیماری سل ترجیح داده می شود.
• آزمایش روتین بیماری سل با هر دو تست TST و IGRA توصیه نمی شود. با این حال، نتایج هر دو آزمون ممکن است در شرایط زیر مفید باشد:
• زمانی که تست اولیه منفی است و:
• خطر ابتلا به بیماری سل، خطر پیشرفت بیماری سل (به عنوان مثال، افراد آلوده به HIV یا کودکان زیر 5 سال که در معرض یک فرد مبتلا به بیماری سل عفونی قرار دارند).
• سوء ظن بالینی برای بیماری سل وجود دارد (مانند علائم و یا شواهد رادیوگرافی حاکی از بیماری سل) و تایید عفونت سل مورد نظر است.
• گرفتن نتیجه مثبت از آزمایش دوم به عنوان شواهد عفونت سل، حساسیت تشخیص را افزایش می دهد.
• وقتی تست اولیه مثبت شد:
• شواهد بیشتری از بیماری سل برای تشویق، پذیرش و تبعیت مورد نیاز است (به عنوان مثال، کارکنان مراقبت های بهداشتی متولد خارج که معتقدند TST مثبت آنها به دلیل BCG است). IGRA مثبت ممکن است باعث پذیرش بیشتر درمان برای LTBI در مقایسه با TST مثبت به تنهایی شود.
• خطر ابتلا به عفونت و پیشرفت از عفونت به بیماری سل در فرد کم است. نیاز به نتیجه مثبت از آزمایش دوم به عنوان شواهد عفونت، احتمال اینکه آزمایش سل منعکس کننده عفونت باشد را افزایش می دهد. یک جایگزین این است که فرض کنیم، بدون آزمایش اضافی، نتیجه اولیه مثبت کاذب است یا اینکه خطر بیماری سل بدون توجه به نتایج آزمایش سل، ارزیابی یا درمان اضافی را تضمین نمی کند.
• علاوه بر این، تکرار IGRA یا انجام TST ممکن است زمانی مفید باشد که نتیجه اولیه IGRA نامشخص، مرزی یا نامعتبر باشد و دلیلی برای آزمایش بیماری سل وجود داشته باشد.

نتایج منفی متعدد از هر ترکیبی از این آزمایش ها نمی تواند عفونت مایکوباکتریوم توبرکولوز را رد کند. اقدامات لازم برای به حداقل رساندن آزمایش های غیرضروری از افراد در معرض خطر کم انجام شود.

انتخاب مناسب‌ترین آزمایش یا ترکیبی از آزمایش‌ها برای تشخیص عفونت سل (مایکوباکتریوم توبرکولوز) باید بر اساس دلایل و زمینه آزمایش سل، در دسترس بودن آزمایش بیماری سل و هزینه کلی آزمایشعفونت سل باشد.

آیا می توان IGRA را به افرادی که واکسن دریافت می کنند تجویز کرد؟

همانند TST، واکسن‌های ویروس زنده ممکن است بر نتایج آزمایش IGRA تأثیر بگذارند. با این حال، اثر واکسیناسیون ویروس زنده بر روی IGRA ها مورد مطالعه قرار نگرفته است. تا زمانی که اطلاعات اضافی در دسترس نباشد، آزمایش IGRA در زمینه تجویز واکسن ویروس زنده باید به شرح زیر انجام شود:

• یا در همان روز واکسیناسیون با واکسن ویروس زنده یا 4-6 هفته پس از تزریق واکسن ویروس زنده
• حداقل یک ماه پس از واکسیناسیون آبله

سنجش رهاسازی اینترفرون گاما (IGRAs) - آزمایش خون برای عفونت سل

سل (TB) یک عفونت باکتریایی مزمن است که توسط باکتری های نوع مایکوباکتریوم توبرکلوزیس ایجاد می شود. این عفونت یکی از کشنده ترین بیماری ها در جهان است و عفونت سل سالانه بیش از 9.4 میلیون نفر افزایش می یابد که نود و پنج درصد از این موارد در کشورهای در حال توسعه رخ می دهد. ماکروفاژهای آلوئولی که یکی از سلول های دفاعی بدن می باشد، نقش مهمی در تشکیل گرانولوم سلی دارند. ماکروفاژها سیتوکین هایی از جمله اینترلوکین-1 (IL-1)، IL-6، IL-10، فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α) و فاکتور رشد تبدیل کننده بتا (TGF-β) تولید می کنند. این سیتوکین ها پتانسیل اعمال اثرات تنظیم کننده ایمنی قوی و واسطه بسیاری از تظاهرات بالینی سل را دارند.

لنفوسیت های T نیز سیتوکین های کموتاکتیک ، عوامل فعال کننده ماکروفاژ مانند IFNγ، TNF-α، و IL -2 را تولید می کنند؛ سلول های کمک کنندهTh1) T و (Th2 همچنین می تواند ماکروفاژها را برای مهار یا تخریب باسیل بلعیده شده سل فعال کند.

تشخیص سل ریوی بستگی به تظاهرات بالینی، رنگ آمیزی برای باسیل اسید فست (AFB)، کشت برای مایکوباکتریوم، رادیوگرافی قفسه سینه و نوع پاسخ به درمان دارد. روش های دیگر نیز در تشخیص سل ریوی کمک می کند که عبارتند از: روش تکثیر اسید نوکلئیک (NAA)، کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا(HPLC)، واکنش زنجیره ای پلیمراز(PCR) و دیگران.

تشخیص سل ریوی باید در روش های ترکیبی مطالعه بالینی انجام شود، پارامترهای اپیدمیولوژیک و مطالعات تصویربرداری به دلیل نتایج منفی کاذب بالا از جمله روش های میکروبیولوژیک تشخیص سل (10 تا 15 درصد) و مایکوباکتریوم غیر سلی که ممکن است در اسمیر حضور داشته باشد. درمان ضد سل دو هدف اصلی دارد: اول، کشتن سریع باسیل های زنده خارج سلولی در حفره های ریه؛ ثانیاً، حذف کامل آن باسیل‌هایی که در ضایعات بسته اسیدی و غیراکسیک با فعالیت کمتری تکثیر می‌کنند، و برای جلوگیری از عودهای بعدی سل، باسیل‌های نیمه خفته را که در داخل سلول سایر بافت‌های میزبان زندگی می‌کنند، از بین ببرید. بدین ترتیب درمان ترکیبی ترجیح داده می شود.

روش های درمانی شامل داروهای تایید و تجویز شده توسط غذا و دارو (FDA) می شود؛  به عنوان مثال: ایزونیازید (INH)، پیرازینامید (PZA)، ریفامپین (RIF) و ریفاپنتین (RPT). علاوه بر ایمونوتراپی و استنشاقی آئروسل IFN-γ.

سنجش آزادسازی اینترفرون گاما (IGRA) یک نوع آزمایش خون آزمایشگاهی برای پاسخ ایمنی سلولی است. آنها آزادسازی اینترفرون گاما (IFN-γ) توسط سلول T را به دنبال تحریک توسط آنتی ژن های منحصر به فرد مایکوباکتریوم توبرکولوز اندازه گیری می کنند. اولین آزمایش تجاری موجود، سنجش QuantiFERON TB بود. که تولید IFN γ توسط ELISA را پس از تحریک آزمایشگاهی گلبول های سفید با PPD اندازه گیری می کند. نسل جدیدی از تست ها توسعه یافته شامل تست های QuantiFERON-TB Gold (QFN-Gold) و آزمایش ELISPOT TB (T SPOT-TB) هستند که اهداف بسیار اختصاصی مایکوباکتریوم توبرکولوز را شامل می شوند. IGRA اکنون در راهنمای ملی برای تشخیص گنجانده شده است و تحقیقات در مورد نسخه های نسل بعدی آزمایش خون برای عفونت سل و یا روش های دیگر نیز ادامه دارد.

شواهد نشان می دهد که هر دو تست توبرکولین (TST) و IGRA (آزمایش خون برای عفونت سل) تست های قابل قبول اما ناقصی در تشخیص عفونت نهفته سل (LTBI) هستند. با این حال، آزمایش خون برای عفونت سل زمانی که برای شناسایی افرادی که در معرض خطر ابتلا به سل هستند و در نتیجه از درمان عفونت سل نهفته سود می برند استفاده می شود، می تواند در آزمایش عفونت سل نهفته کمک کند. علاوه بر این، TSPOT.TB دارای حساسیت بالایی است که ممکن است برای ارزیابی افراد مبتلا به شرایط سرکوبگر سیستم ایمنی مفید باشد. آزمایش IGRA نسبت به تست پوستی توبرکولین (TST) در شرایط خاصی ترجیح داده می شود که شامل افرادی است که BCG (به عنوان واکسن یا برای درمان سرطان) دریافت کرده اند و افرادی که از نظر سابقه نرخ بازگشت ضعیفی برای خواندن TST دارند؛ در حالی که برای آزمایش کودکان کمتر از 5 سال بر اساس دستورالعمل های 2010 مرکز کنترل بیماری(CDC) ، TST بر IGRA ترجیح داده می شود. بیانیه سیاست سازمان جهانی بهداشت (WHO) در مورد IGRA برای استفاده در کشورهای کم درآمد و متوسط هنوز مشخص نشده است، با این حال شواهد موجود نشان می دهد که تست پوستی توبرکولین (TST) و IGRA در کشورهای کم درآمد و متوسط دارای دقت و عملکرد مشابهی هستند.

 

مطالب مرتبط :

آزمایش سل | آزمایشگاه شبانه روزی بیمارستان رسالت

آزمایش سل فری | مقاومت دارویی در بیماران مبتلا به سل و آزمایشگاه

آزمایش در منزل،اهمیت معاینات و آزمایش‌های دوره‌ای برای همه آشکار است، اما اختصاص زمانی در زندگی پرمشغله به حضور در آزمایشگاه، هماهنگ کردن زمان‌های ناشتا، گرفتن نتیجه آزمایش و موارد دیگر باعث می‌شود بسیاری از افراد تمایلی به انجام این فرآیند نداشته باشند. آزمایشگاه بالینی و تخصصی بیمار ستان رسالت تهران امکان انجام خدمات خونگیری در منزل را بدون نیاز به حضور در آزمایشگاه فراهم می کند.

همچنین با توجه به اهمیت بالای نمونه برداری، حمل و نقل نمونه و استفاده از تجهیزات مدرن آزمایشگاهی در صحت نتیجه آزمایش، آزمایشگاه بیمار ستان رسالت تهران با استفاده از پرسنل کاملا آموزش دیده و به روزترین تجهیزات آزمایشگاهی می تواند گزینه ای مطمئن باشد.

از زمان شروع همه‌گیری، بسیاری از بیماران از رفتن به آزمایشگاه‌ها اجتناب می‌کنند، مگر اینکه اجتناب‌ناپذیر باشد. این به این دلیل است که برای افرادی که متعلق به یک گروه آسیب پذیر هستند، مانند افراد بالای 60 سال یا از بیماری های خاصی رنج می برند، خطر ایمنی قابل توجهی برای سلامتی به همراه دارد. در نتیجه، بسیاری از مراکز تشخیصی در نزدیکی شما و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی شروع به ارائه خدمات جمع آوری نمونه خون خانگی در سرتاسر مناطق تهران کرده اند. در این راستا آزمایشگاه پاتو بیو لوژی بیمارستان رسالت تهران یکی از بیمارستان‌های پیشرو است که نمونه‌گیری خون از خانه را برای افراد مسن که نیاز به آزمایش خون منظم دارند و نمی‌توانند مرتباً به آزمایشگاه مراجعه کنند، ارائه می‌دهد.

 

انتظار جمع آوری نمونه خون در خانه چیست؟

هنگامی که نمونه خون را در خانه رزرو می کنید، تیمی از فلبوتومیست های واجد شرایط یا کارمندان آزمایشگاه در زمان مقرر از خانه شما بازدید می کنند. آنها تجهیزات مورد نیاز برای خون گیری و ذخیره نمونه خون را به صورت ایمن به همراه خواهند داشت تا از سالم ماندن آن تا زمان انجام آزمایش در آزمایشگاه اطمینان حاصل کنند. این آزمایش با استفاده از ابزارهای استریل شده برای حفظ یکپارچگی نمونه های خون انجام می شود. تیم ما به خوبی آموزش دیده است و به استانداردهای اخلاقی بالا پایبند است و بر تست دقیق تاکید دارد.

اما، نتایج آزمایش خون در خانه چقدر می تواند دقیق و قابل اعتماد باشد؟

وقتی نوبت به آزمایش نمونه های خونی جمع آوری شده در خانه می رسد، بزرگترین نگرانی این است که آیا نمونه برای آزمایش آلوده نخواهد بود؟ با این حال، با پیشرفت تکنیک‌های مدرن جمع‌آوری نمونه خون، برخی آزمایش‌های خون را نیز می‌توان بر روی نمونه‌های خون خشک انجام داد. علاوه بر این، تیم ما مجهز به فلاسک های استریل شده مورد نیاز خواهد بود و واحد ذخیره سازی برای اطمینان از آلوده نشدن نمونه خون دارد. متخصصان آموزش دیده ما در بهترین راه برای حفظ یکپارچگی نمونه مهارت دارند، بنابراین لازم نیست نگران ماندگاری نتیجه باشید. علاوه بر این، تیم ما در تکنیک های ایمن خون گیری برای اطمینان از آزمایش بدون خطا به خوبی آموزش دیده است.

 اگر اعضای خانواده مسن‌تری دارید که ممکن است نیاز به آزمایش خون منظم داشته باشند اما نمی‌توانند به مرکز تشخیصی نزدیک شما مراجعه کنند، جمع‌آوری نمونه خون در خانه را از تیم مراقبت بهداشتی آزمایشگاه بیمارستان رسالت تهران  در هر نقطه از شهر تهران برنامه‌ریزی کنید. از طریق شماره تلفن:    با ما تماس بگیرید یا امروز از طریق وب سایت ما را  بازدید کنید!

هدف از انجام آزمایش خون در منزل چیست؟

هدف از آزمایش خون در منزل بررسی بسیاری از شرایط رایج مانند دیابت، عفونت های ویروسی و باکتریایی، کم خونی و برخی از انواع سرطان است. این آزمایش‌ها می‌توانند به شما و پزشک شما کمک کنند تا سلامت کلی شما را کنترل کنند، زیرا آزمایش‌های خون به طور گسترده به عنوان بخشی از یک استراتژی کلی غربالگری سلامت پیشگیرانه استفاده می‌شود.

تست ها چه چیزی را اندازه گیری می کنند؟

نمونه گیری در منزل به دلایل مختلفی قابل استفاده است. برای مثال، می‌توانید یک آزمایش شمارش کامل خون (CBC) انجام دهید، یا ممکن است بخواهید یک آزمایش خون با طیف وسیعی را انجام دهید که مخصوص مردان است و شامل تستوسترون تام، ویتامین D و کلسترول است. نمونه‌های دیگر آزمایش‌های خون شامل هموگلوبین A1C ، آزمایش آرتریت روماتوئید، یا آزمایش‌های خونی است که نشانگرهای زیستی مختلف مرتبط با سلامت قلب و عروق را بررسی می‌کند.

آزمایش خون در خانه چگونه است؟

اگر تا به حال دیده‌اید که فردی مبتلا به دیابت برای بررسی قند خون خود یک نوک انگشت انجام می‌دهد، پس ایده خوبی از نحوه عملکرد آزمایش خون در خانه دارید. بسیاری از انواع آزمایشات خون تنها به چند قطره خون نیاز دارند که امکان جمع آوری نمونه های خود را در خانه فراهم می کند.

 همه آزمایش‌های خون ممکن است مشخصات یا جهت‌های متفاوتی داشته باشند، بنابراین حتما دستورالعمل‌ها را به دقت دنبال کنید. برای مثال، ممکن است مجبور شوید برای برخی تست ها ناشتا باشید، یا نمونه را در اسرع وقت برگردانید.

 هنگامی که ارائه دهنده نمونه شما را دریافت کرد، خون شما آزمایش می شود و نوعی گزارش را به صورت آنلاین، از طریق برنامه یا از طریق سایت دریافت خواهید کرد.

 تفسیر نتایج آزمون در خانه

به طور کلی، نتایج آزمایش خون در خانه سطوح مختلفی را نشان می دهد. از آنجایی که خون از رگ‌های خونی در اندام‌های شما می‌آید، آزمایش‌ها تهاجمی نیستند، اما همچنان برای گرفتن نمونه‌های خونی قابل استفاده کافی هستند.سپس آزمایشگاه‌ها نمونه‌ها را پردازش می‌کنند و گزارش مفصلی ارائه می‌دهند تا به شما کمک کند تصمیم بگیرید که آیا پیگیری با پزشک لازم است یا خیر.

صحبت با پزشک بهترین راه برای درک اینکه نتیجه آزمایش خون برای سلامتی شما چه معنایی دارد. ملاحظات مهم مربوط به نتایج آزمایش خون در خانه عبارتند از:

برخی از آزمایشات نیاز به پیگیری دارند: اگر سطح شما خارج از محدوده طبیعی است، ممکن است آزمایشات در خانه نیاز به پیگیری با یک متخصص پزشکی داشته باشد.

دستورالعمل ها باید به طور کامل رعایت شود: هر آزمایش خون متفاوت است، بنابراین توجه داشته باشید که آیا باید ناشتا باشید، چگونه نمونه خود را ذخیره کنید و با چه سرعتی باید آن را بازگردانید.

آزمایش ممکن است باعث اضطراب شود: دریافت نتایج آزمایش خون در خانه می تواند باعث اضطراب شود. تماس با پزشک خود را در نظر بگیرید ، متخصص سلامت روان، یا یک سازمان حمایتی برای دریافت حمایت از تأثیرات عاطفی آزمایش را در نظر بگیرید.

تست های آزمایشگاهی و چکاپ فیزیکی سالیانه:

معاینه فیزیکی سالانه بخش مهمی از مراقبت های بهداشتی پیشگیرانه است تا اطمینان حاصل شود که شما در سلامتی خوب بمانید. اگرچه همیشه لازم نیست، یک چکاپ ممکن است شامل آزمایش‌های آزمایشگاهی باشد تا اطمینان حاصل شود که بدن شما به درستی کار می‌کند و هر گونه شرایط بالقوه جدی سلامتی را قبل از ایجاد مشکل تشخیص دهد.

یک چکاپ سالانه فیزیکی شامل چه چیزی است؟

در طول یک دوره سالانه، پزشک سابقه پزشکی و سلامتی شما را بررسی می‌کند تا بررسی کند که آیا تغییراتی مانند تغییر در داروها، جراحی‌های اخیر، اتفاق افتاده است و اینکه آیا به ایمن‌سازی و واکسیناسیون نیاز است یا خیر.

پزشک علائم حیاتی از جمله فشار خون، ضربان قلب، تعداد تنفس و دما را بررسی می‌کند و به قلب و ریه‌های شما گوش می‌دهد. آنها یک معاینه بصری برای علائم هرگونه شرایط بالقوه انجام می دهند و سر، گردن، چشم ها، گوش ها، بینی، گلو، پوست، اندام ها و شکم شما را بررسی می کنند. علاوه بر این، بیماران خانم ممکن است تحت معاینه سینه و لگن قرار گیرند و بیماران مرد ممکن است تحت معاینه پروستات و همچنین معاینه برای فتق یا ناهنجاری های تناسلی قرار گیرند.

 یک آزمایش فیزیکی سالانه ممکن است شامل آزمایش‌های آزمایشگاهی باشد، به‌ویژه اگر نگرانی‌های سلامت خاصی یا سابقه خانوادگی بیماری وجود داشته باشد. به عنوان مثال، اگر سابقه خانوادگی بیماری قلبی دارید، ممکن است آزمایش خون و غربالگری دیابت و کلسترول مورد نیاز باشد. آزمایشات می تواند شامل موارد زیر باشد:

 شمارش کامل خون

 شمارش کامل خون (CBC) یک آزمایش رایج است که برای ارزیابی سلامت کلی شما و غربالگری انواع اختلالات از جمله کم خونی، عفونت و سرطان استفاده می شود. آزمایش شمارش کامل خون شامل:

•  گلبول های قرمز (که حامل اکسیژن هستند)
•  گلبول های سفید (که با عفونت مبارزه می کنند)
•  هموگلوبین (پروتئین حامل اکسیژن در گلبول های قرمز)
•  هماتوکریت (نسبت گلبول های قرمز خون به پلاسما در خون)
•  پلاکت ها (که به لخته شدن خون کمک می کنند)

 اگر هر گونه ناهنجاری در تعداد سلول های خونی شما وجود داشته باشد (مقادیر طبیعی می تواند بسته به سن و جنس متفاوت باشد)، ممکن است بیانگر این مطلب باشد که شما  به یک بیماری زمینه ای مبتلا شده اید و نیاز به ارزیابی بیشتر دارید. سطوح پایین هموگلوبین و هماتوکریت می تواند نشانه کم خونی (کمبود آهن) باشد و افزایش یا کاهش گلبول های سفید خون می تواند نشانه عفونت، التهاب یا سرطان باشد. اگر تغییراتی در سطح پلاکت ها وجود داشته باشد، می تواند شما را در معرض خطر خونریزی بیش از حد قرار دهد و می تواند نشانه ای از یک وضعیت پزشکی جدی باشد.

 پنل شیمی

 پانل شیمی که به آن پانل متابولیک جامع (CMP) نیز گفته می شود، آزمایشی است که برای اندازه گیری 14 ماده مختلف در خون استفاده می شود، از جمله:

•  گلوکز
•  کلسیم
•  الکترولیت ها (سدیم، پتاسیم، دی اکسید کربن و کلرید)
•  پروتئین
•  آنزیم های ایجاد شده توسط کبد (ALP، ALT و AST)
•  آلبومین
•  بیلی روبین
•  مواد زائد - نیتروژن اوره خون (BUN) و کراتینین

 این آزمایش اطلاعات کلیدی در مورد تعادل شیمیایی و متابولیسم بدن شما (فرآیند نحوه استفاده بدن از غذا و انرژی) ارائه می دهد. بررسی می کند چندین فرآیند و عملکرد بدن، از جمله سلامت کبد و کلیه، سطح قند و پروتئین خون، متابولیسم، تعادل اسید و باز، و تعادل مایعات و الکترولیت ها. اگر سطوح غیر طبیعی مواد وجود داشته باشد، ممکن است نشان دهنده یک مشکل سلامتی بالقوه جدی باشد که نیاز به بررسی بیشتر دارد.

 آزمایش ادرار

 آزمایش ادرار آزمایشی از ادرار شما است و برای تشخیص طیفی از اختلالات مانند عفونت دستگاه ادراری، دیابت و بیماری کلیوی استفاده می شود. روی ظاهر، غلظت و محتویات ادرار تمرکز دارد. اگر نتایج غیر طبیعی باشد، ممکن است نشان دهنده یک بیماری یا بیماری باشد و ممکن است نیاز به تجزیه و تحلیل بیشتری داشته باشد.

 تمرینات فیزیکی معمول می تواند به حفظ سلامتی شما و جلوگیری از بسیاری از مشکلات سلامتی بالقوه کمک کند. آنها به ویژه با بالا رفتن سن یا اگر در معرض خطر ابتلا به یک بیماری خاص هستید، مهم هستند.

 

مطالب مرتبط :

 آزمایش ادرار در منزل | آزمایش تیروئید در منزل

آزمايش در منزل تهران

نتیجه آزمایش غربالگری: غربالگری متوالی مجموعه ای از آزمایشاتی است که ممکن است پزشک شما برای بررسی نقص لوله عصبی و ناهنجاری های ژنتیکی توصیه کند. این  غربالگری شامل دو آزمایش است ، خون و سونوگرافی.وقتی باردار هستید، هورمون‌ها و پروتئین‌هایی که کودک تولید می‌کند می‌توانند به خون شما برگردند. بدن شما همچنین شروع به ساخت هورمون ها و پروتئین های اضافی برای حمایت از رشد کودک می کند. اگر این سطوح غیر طبیعی شوند، می توانند ناهنجاری های احتمالی در رشد کودک شما را نشان دهند.

غربالگری متوالی این قابلیت را دارد تا  احتمال نقص لوله عصبی باز را تست کند. نمونه هایی از این نقص ها عبارتند از اسپینا بیفیدا و آنسفالی، زمانی که مغز و جمجمه به درستی تشکیل نمی شوند.

این غربالگری همچنین می تواند سندرم داون و تریزومی 18، دو ناهنجاری کروموزومی را نیز تشخیص دهد.

تست غربالگری متوالی چگونه کار می کند؟

آزمایش غربالگری متوالی شامل دو بخش است: آزمایش خون و سونوگرافی.

آزمایش خون

پزشکان برای غربالگری متوالی دو آزمایش خون خواهند گرفت. اولین مورد بین هفته 11 است و 13 بارداری شما آزمایش دوم معمولاً بین هفته های 15 تا 18 انجام می شود. اما برخی از پزشکان ممکن است این آزمایش را تا هفته 21 انجام دهند.

 آزمایش خون مادر در سه ماهه اول و دوم بارداری می تواند دقت بیشتری را ارائه دهد.

 

 سونوگرافی

 دستگاه اولتراسوند امواج صوتی را ارسال می کند که طول موج هایی را به دستگاه ارسال می کند که به دستگاه اجازه می دهد تصویری از کودک شما تولید کند. پزشک بین هفته های 11 تا 13 سونوگرافی انجام می دهد. تمرکز روی فضای پر از مایع در پشت گردن کودک شما است. پزشک شما به دنبال شفافیت نوکال است.

 پزشکان می‌دانند که نوزادانی که دارای ناهنجاری‌های ژنتیکی مانند سندرم داون هستند، اغلب در سه ماهه اول بارداری، فضای بیشتری در گردن خود دارند. این غربالگری غیرتهاجمی یک تشخیص قطعی نیست، اما اندازه‌گیری شفافیت نوکال می‌تواند اطلاعات دیگر از آزمایش خون را پشتیبانی کند.

 گاهی اوقات ممکن است کودک شما در موقعیت مناسبی برای غربالگری قرار نگیرد. در این صورت، پزشک از شما می خواهد که در زمان دیگری بازگردید برای امتحان مجدد سونوگرافی

 تست غربالگری متوالی چیست؟

 اولین آزمایش خون در غربالگری متوالی پروتئین پلاسما مرتبط با بارداری (PAPP-A) را اندازه گیری می کند. در سه ماهه اول، پزشکان سطوح پایین PAPP-A را با خطر بیشتری برای نقص لوله عصبی مرتبط می دانند.

 یک کارمند آزمایشگاه نتایج را با استفاده از نتایج PAPP-A، به علاوه اندازه‌گیری‌های شفافیت نوکال برای تعیین خطر ، تجزیه و تحلیل می‌کند.

 

 آزمایش خون دوم برای موارد زیر اندازه گیری می کند.

 آلفا فتوپروتئین (AFP): کبد نوزاد بیشتر این پروتئین را ترشح می کند که به خون مادر منتقل می شود. سطوح خیلی زیاد و خیلی کم AFP با نقایص مادرزادی مرتبط است.

 استریول (uE3): استریول بالاترین مقدار هورمون در گردش در خون زن در دوران بارداری است. سطوح پایین این هورمون با افزایش خطر ابتلا به سندرم داون و تریزومی 18 مرتبط است.

 hCG: گنادوتروپین جفتی انسان (hCG) همچنین به عنوان "هورمون بارداری" شناخته می شود. بدن معمولا کمتر از این هورمون تولید می کند در سه ماهه دوم نسبت به سه ماهه اول. سطوح بالای hCG با سندرم داون مرتبط است، اما دلایل دیگری نیز وجود دارد که ممکن است سطح آن بالا باشد. سطوح پایین با تریزومی 18 مرتبط است.

 Inhibin : پزشکان دقیقاً نقش این پروتئین در بارداری را نمی دانند. اما آنها می دانند که این امر قابلیت اطمینان تست غربالگری متوالی را افزایش می دهد. سطوح بالا با سندرم داون مرتبط است در حالی که سطوح پایین با تریزومی 18 مرتبط است.

 هر آزمایشگاهی از اعداد مختلفی برای تعیین بالا و پایین برای این آزمایش ها استفاده می کند. به طور معمول، نتایج در عرض چند روز در دسترس هستند. پزشک باید گزارشی به شما بدهد که نتایج فردی را توضیح دهد.

 تست غربالگری متوالی چقدر قطعی است؟

 تست غربالگری متوالی معمولا  هر ناهنجاری ژنتیکی را  نمی تواند تشخیص دهد. دقت آزمایش به نتایج غربالگری و همچنین مهارت پزشک انجام دهنده سونوگرافی بستگی دارد.

 

 تست غربالگری متوالی تشخیص می دهد:

•  سندرم داون در 9 نوزاد از 10 نوزاد مورد آزمایش
• ستون فقرات بیفیدا در 8 نوزاد از 10 نوزاد مورد آزمایش
•  تریزومی 18 در 8 نوزاد از 10 نوزاد مورد آزمایش

 

 نتایج غربالگری متوالی راهی برای نشان دادن این است که ممکن است یک ناهنجاری ژنتیکی در کودک شما وجود داشته باشد. پزشک شما باید آزمایش های دیگری را برای تأیید تشخیص توصیه کند.

 نتایج آزمون:

 نتایج مثبت

 تخمین زده می شود که از هر 100 زن، 1 نفر پس از اولین آزمایش خون، نتیجه آزمایش مثبت (غیر طبیعی) خواهد داشت. این زمانی است که پروتئین های اندازه گیری شده در خون بالاتر از حد غربالگری باشد. آزمایشگاهی که آزمایش غربالگری بارداری را انجام می دهد، گزارشی را برای پزشک شما صادر می کند.

 پزشک نتایج را با شما در میان می گذارد و معمولاً غربالگری های قطعی تری را توصیه می کند. یک مثال آمنیوسنتز است که شامل نمونه برداری از مایع آمنیوتیک است. نمونه دیگر از پرزهای کوریونی (CVS) است که شامل گرفتن نمونه کوچکی از بافت جفت است.

 اگر اولین آزمایش خون دارای پروتئین‌هایی باشد که در محدوده غربالگری قرار دارند، یک زن می‌تواند در سه ماهه دوم بارداری خود آزمایش را تکرار کند. اگر سطح پروتئین داشته باشد پس از آزمایش دوم، پزشک احتمالاً مشاوره ژنتیکی را توصیه می کند. آنها ممکن است آزمایش های بیشتری مانند آمنیوسنتز را توصیه کنند.

 نتایج منفی

 نتایج منفی آزمایش به این معنی است که شما در خطر کمتری برای داشتن نوزادی با یک بیماری ژنتیکی هستید. به یاد داشته باشید، خطر کمتر است، اما صفر نیست. پزشک شما باید در طول ویزیت های منظم قبل از تولد نوزاد شما را تحت نظر داشته باشد.

 مراحل بعدی

 غربالگری متوالی یکی از چندین آزمایش است که می تواند به شما در درک ناهنجاری های ژنتیکی بالقوه در نوزادتان کمک کند. اگر انتظار دارید، برخی از اقدامات اضافی که می توانید انجام دهید عبارتند از:

 با پزشک خود صحبت کنید تا بپرسید آیا می توانید از غربالگری متوالی بهره مند شوید.

 از پزشک خود بخواهید که نتایج شما را توضیح دهد و هر گونه سؤال اضافی که ممکن است داشته باشید را روشن کنید.

 در صورت مثبت بودن نتایج آزمایش با یک مشاور ژنتیک صحبت کنید. یک مشاور می تواند احتمال تولد نوزاد شما با یک ناهنجاری را بیشتر توضیح دهد.

 اگر سابقه خانوادگی سندرم داون دارید یا در آن افزایش یافته اید این غربالگری ممکن است به ایجاد آرامش خاطر کمک کند.

آمنیوسنتز

آمنیوسنتز برای خارج کردن مایع آمنیوتیک و سلول‌ها از رحم برای آزمایش یا درمان انجام می‌شود. مایع آمنیوتیک کودک را در دوران بارداری احاطه کرده و از آن محافظت می کند.

آمنیوسنتز می تواند اطلاعات مفیدی در مورد سلامت نوزاد ارائه دهد. اما دانستن خطرات آمنیوسنتز و آمادگی برای نتایج بسیار مهم است

چرا این کار انجام شده است

آمنیوسنتز معمولا به دلایل مختلفی انجام می شود:

آزمایش ژنتیک. آمنیوسنتز ژنتیکی شامل نمونه برداری از مایع آمنیوتیک و آزمایش DNA از سلول ها برای تشخیص برخی بیماری ها مانند سندرم داون است. این ممکن است به دنبال آزمایش غربالگری دیگری باشد که خطر بالای این بیماری را نشان می دهد.

تشخیص عفونت جنین. گاهی اوقات، آمنیوسنتز برای بررسی عفونت یا سایر بیماری ها در نوزاد استفاده می شود.

در صورت تجمع بیش از حد مایع آمنیوتیک - وضعیتی به نام پلی هیدرآمنیوس - ممکن است آمنیوسنتز برای تخلیه مایع آمنیوتیک از رحم انجام شود.

آزمایش ریه جنین. اگر زایمان زودتر از هفته 39 برنامه ریزی شده باشد، ممکن است مایع آمنیوتیک برای کمک به بررسی اینکه آیا ریه های نوزاد به اندازه کافی برای تولد بالغ هستند یا خیر، آزمایش شود. این کار به ندرت انجام می شود.

آمنیوسنتز ژنتیکی

آمنیوسنتز ژنتیکی می تواند اطلاعاتی در مورد ژن های نوزاد ارائه دهد. به طور کلی، آمنیوسنتز ژنتیکی زمانی ارائه می شود که نتایج آزمایش ممکن است بر نحوه مدیریت بارداری تأثیر بگذارد.

آمنیوسنتز ژنتیکی معمولا بین هفته های 14 تا 20 بارداری انجام می شود. آمنیوسنتز انجام شده قبل از هفته 14 بارداری ممکن است منجر به عوارض بیشتری شود.

 

 دلایل در نظر گرفتن آمنیوسنتز ژنتیکی عبارتند از:

 داشتن نتایج مثبت از آزمایش غربالگری قبل از تولد. اگر نتایج یک آزمایش غربالگری - مانند غربالگری سه ماهه اول یا غربالگری DNA بدون سلول قبل از تولد - نشان دهنده خطر بالا یا نگران کننده باشد، آمنیوسنتز می تواند تشخیص را تأیید یا رد کند.

 داشتن بارداری زودتر تحت تاثیر یک بیماری ژنتیکی. یک پزشک ممکن است آمنیوسنتز را برای بررسی آن بیماری پیشنهاد کند.

 داشتن 35 سال یا بیشتر نوزادان متولد شده از افراد 35 سال و بالاتر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری های کروموزومی مانند سندرم داون هستند. اگر غربالگری DNA بدون سلول قبل از تولد مثبت باشد، ممکن است یک پزشک آمنیوسنتز را برای رد این شرایط پیشنهاد کند.

 داشتن سابقه خانوادگی یک بیماری ژنتیکی یا اگر والدین ناقل یک بیماری ژنتیکی باشند. علاوه بر شناسایی سندرم داون، می توان از آمنیوسنتز نیز استفاده کرد بیماری های ژنتیکی دیگر مانند فیبروز کیستیک را تشخیص دهید.

 داشتن یافته های غیرعادی سونوگرافی. یک پزشک ممکن است آمنیوسنتز را برای تشخیص یا رد شرایط ژنتیکی مرتبط با یافته های غیرمعمول اولتراسوند توصیه کند.

خطرات

آمنیوسنتز خطراتی دارد که تقریباً در 1 از 900 آزمایش رخ می دهد. آنها عبارتند از:

نشت مایع آمنیوتیک به ندرت، مایع آمنیوتیک پس از آمنیوسنتز از طریق واژن نشت می کند. در بیشتر موارد، مقدار مایع از دست رفته اندک است و در عرض یک هفته متوقف می شود و تاثیری بر بارداری ندارد.

سقط جنین. آمنیوسنتز سه ماهه دوم خطر سقط جنین خفیفی را به همراه دارد - زمانی که توسط یک فرد ماهر و با استفاده از سونوگرافی انجام شود، حدود 0.1٪ تا 0.3٪. تحقیقات نشان می دهد که خطر سقط جنین در آمنیوسنتز قبل از هفته 15 بارداری بیشتر است.

آسیب سوزن. در طول آمنیوسنتز، کودک ممکن است دست یا پای خود را در مسیر سوزن حرکت دهد. صدمات شدید سوزن نادر است.

حساسیت Rh به ندرت، آمنیوسنتز ممکن است باعث شود سلول های خونی نوزاد وارد جریان خون فرد باردار شود. به کسانی که خون Rh منفی دارند و آنتی بادی برای خون Rh مثبت ایجاد نکرده اند، پس از آمنیوسنتز، یک محصول خونی به نام گلوبولین ایمنی Rh تزریق می شود. این مانع از ساخت آنتی بادی های Rh که می تواند از جفت عبور کرده و به گلبول های قرمز خون نوزاد آسیب برسان می شود.

 عفونت : آمنیوسنتز می تواند باعث عفونت رحم شود اما این اتفاق بسیار نادر است.

 انتقال عفونت فردی که عفونت دارد - مانند هپاتیت C، توکسوپلاسموز یا HIV/AIDS - ممکن است آن را در طول آمنیوسنتز به نوزاد منتقل کند.

 به یاد داشته باشید، آمنیوسنتز ژنتیکی معمولاً برای افراد باردار ارائه می شود که نتایج آزمایش ممکن است بر نحوه مدیریت بارداری تأثیر بگذارد. تصمیم برای انجام آمنیوسنتز ژنتیکی با شماست. پزشک یا مشاور ژنتیک شما می تواند اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهد تا به شما در تصمیم گیری کمک کند

نحوه انجام :

 پزشک شما این روش را توضیح می دهد و از شما می خواهد که یک فرم رضایت نامه را امضا کنید. از کسی بخواهید که برای حمایت عاطفی شما را در قرار ملاقات همراهی کند یا بعد از آن شما را به خانه برساند.

 آنچه می توانید انتظار داشته باشید

 آمنیوسنتز معمولاً در یک مرکز زنان و زایمان سرپایی یا مطب ارائه دهنده خدمات بهداشتی انجام می شود.

 

 در طول روش

 اول یک پزشک از اولتراسوند برای تعیین دقیق محل قرارگیری نوزاد در رحم استفاده می کند. روی میز به پشت دراز می کشید و شکمت نمایان است. پزشک شما یک ژل را روی شکم شما اعمال می کند و سپس از یک دستگاه کوچک به نام مبدل اولتراسوند استفاده می کند تا موقعیت کودک شما را روی مانیتور نشان دهد.

 در مرحله بعد، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شکم شما را تمیز می کند. در اکثر مواقع از داروهای بی حس کننده جهت انجام روش استفاده نمی شود. اکثر افراد فقط درد خفیف در طول عمل را گزارش می کنند.

 با هدایت سونوگرافی، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما یک سوزن نازک و توخالی را از طریق دیواره شکم به داخل رحم وارد می کند. مقدار کمی مایع آمنیوتیک به داخل یک سرنگ کشیده می شود. سپس سوزن برداشته می شود.

 شما باید در حالی که سوزن وارد می شود و مایع آمنیوتیک خارج می شود، بی حرکت دراز بکشید. هنگامی که سوزن وارد پوست شما می شود ممکن است احساس نیش کنید. هنگامی که سوزن وارد رحم می شود ممکن است احساس گرفتگی کنید.

 بعد از عمل

 پس از آمنیوسنتز، پزشک شما به استفاده از سونوگرافی ضربان قلب کودک را کنترل می کند ممکن است بعد از آمنیوسنتز گرفتگی یا درد خفیف لگن داشته باشید.

 بعد از انجام تست می توانید به فعالیت های معمول خود بازگردید.

 نمونه مایع آمنیوتیک در آزمایشگاه بررسی خواهد شد.  گاهی بعضی از نتایج ممکن است ظرف چند روز بعد از تست در دسترس باشند. نتایج دیگر ممکن است چند هفته طول بکشد.

 

 اگر موارد زیر را در خود مشاهده کردید با پزشک خود تماس بگیرید:

 

 خونریزی یا از دست دادن مایع آمنیوتیک از طریق واژن

 گرفتگی شدید رحم که معمولا  بیشتر از چند ساعت به طول می انجامد.

 تب

 قرمزی محل وارد شدن سوزن

 فعالیت جنین متفاوت از حد معمول یا عدم حرکت جنین

 نتایج

 پزشک یا مشاور ژنتیک به شما در درک نتایج آمنیوسنتز کمک می کند.

 برای آمنیوسنتز ژنتیکی، نتایج آزمایش می تواند برخی از بیماری های ژنتیکی مانند سندرم داون را رد یا تشخیص دهد. آمنیوسنتز نمی تواند تمام شرایط ژنتیکی و نقایص مادرزادی را شناسایی کند.

 اگر آمنیوسنتز نشان دهد که کودک شما دارای یک بیماری ژنتیکی یا کروموزومی است که قابل درمان نیست، ممکن است با مشکل مواجه شوید. برای تصمیمات  نهایی از تیم مراقبت های بهداشتی خود و عزیزان خود کمک بگیرید.

 

مطالب مرتبط :

آزمایش غربالگری | آزمایشگاه بیمارستان رسالت(رویال)

آزمایش غربالگری سه ماهه دوم | تفسیر آزمایش غربالگری دوم

اعداد نرمال غربالگری اول | هزینه آزمایش غربالگری

آزمایشگاه غربالگری  | آزمایشگاه غربالگری در تهران 

آزمایش غربالگری ، غربالگری یکپارچه : غربالگری یک پارچه دو قسمتی است که خطر تولد نوزادی با سندرم داون، تریزومی 18 و نقص لوله عصبی باز (ONTDs) را ارزیابی می کند. خطر ابتلا به سندرم اسمیت-لملی-اپتیز (SLOS) نیز در صورتی که بیمار در معرض خطر بالا باشد گزارش می شود. قسمت اول را می توان بین هفته 11 تا 13 هفته و 6 روز بارداری انجام داد. قسمت دوم را می توان بین 15 تا 22 هفته، 6 روز بارداری انجام داد.

 

در بخش اول، از سونوگرافی برای تعیین دقیق سن حاملگی (اندازه گیری طول تاج کمر (CRL)) استفاده می شود. سونوگرافی که توسط یک متخصص سونوگرافی معتبر انجام می شود، همچنین برای اندازه گیری شفافیت نوکال (NT) و ارزیابی رشد استخوان بینی استفاده می شود. نمونه خون مادر برای اندازه گیری سطح یک آنالیت سرمی گرفته می شود:

پروتئین پلاسما مرتبط با بارداری (PAPP-A)

در بخش دوم، نمونه خون دوم مادر برای اندازه گیری سطح آنالیت های سرمی گرفته می شود:

• آلفا فتوپروتئین (AFP)
• گنادوتروپین جفتی بتا انسان (ß-hCG)
•  استریول غیر کونژوگه (uE3)
•  Inhibin-A

 در حاملگی های مبتلا به سندرم داون، سطوح PAPP-A، AFP، و uE3 کمتر از حد طبیعی است در حالی که سطوح inhibin-A و کل ß-hCG افزایش می یابد. اندازه گیری NT همچنین ممکن است در بارداری آسیب دیده ضخیم تر از حد طبیعی باشد و استخوان بینی ممکن است توسعه نیافته باشد (هیپوپلاستیک)

  در بارداری های تحت تاثیر تریزومی 18، سطح PAPP-A، AFP، uE3، inhibin-A و ß-hCG کمتر از حد طبیعی است. در بارداری های تحت تاثیر ONTD ها، مانند اسپینا بیفیدا باز یا آنسفالی، سطح AFP تمایل به بالا رفتن دارد.

 استفاده از اطلاعات مربوط به سه ماهه اول و دوم نسبت به آزمایشی که به تنهایی از اطلاعات قسمت اول استفاده می کند، میزان تشخیص بالاتری را به همراه دارد. علاوه بر این، آزمایشی که فقط از اطلاعات سه ماهه اول استفاده می کند، نمی تواند خطر ONTD را ارزیابی کند.

 

 نتیجه منفی به چه معناست؟

 اگر خطر ابتلا به سندرم داون، تریزومی 18 و ONTD ها وجود داشته باشد، نتیجه صفحه نمایش منفی در نظر گرفته می شود. کمتر از برش استفاده شده به طور معمول، پس از تکمیل هر دو قسمت، یک برش از 270 برای سندرم داون، یک برش از 100 برای تریزومی 18 و یک برش از 104 برای ONTD ها استفاده می شود. بیمار با نتیجه منفی غربالگری در معرض خطر بالایی برای داشتن نوزادی با سندرم داون یا تریزومی 18 در نظر گرفته نمی شود. با این حال، شانس بارداری با سندرم داون یا تریزومی 18 به طور کامل از بین نمی رود.

 

 نتیجه مثبت به چه معناست؟

 نتیجه مثبت غربالگری برای سندرم داون توسط غربالگری یکپارچه به این معنی است که بیمار در معرض خطر داشتن نوزادی با سندرم داون بیش از یا مساوی یک در 270 است. حدود 2.15٪ از بیمارانی که غربالگری یکپارچه دارند، یک غربالگری مثبت دریافت می کنند. . نتیجه مثبت غربالگری برای تریزومی 18 به این معنی است که خطر ابتلای بیمار به بچه دار شدن با تریزومی 18 بیشتر یا مساوی یک در 100 بعد از هر دو قسمت است. نتیجه مثبت غربالگری برای ONTD به این معنی است که بیمار در معرض خطر بچه دار شدن با یک ONTD بزرگتر یا مساوی یک در 104 است.

 یک نتیجه پرخطر برای سندرم اسمیت-لملی-اپتیز (SLOS) در صورتی گزارش می‌شود که بیمار ریسک بالاتر یا مساوی یک در 50 داشته باشد. اگر بیمار کم خطر باشد، هیچ ارزیابی خطری برای این وضعیت ارائه نخواهد شد.

 میزان تشخیص برای سندرم داون، تریزومی 18 و ONTD چقدر است؟

 غربالگری یکپارچه حدود 95 درصد از بارداری های تک قلو مبتلا به سندرم داون، بیش از 95 درصد از بارداری های تک قلو مبتلا به تریزومی 18 و 85 درصد از بارداری های تک قلو مبتلا به ONTD را تشخیص می دهد.

 در صورت مثبت بودن غربالگری یکپارچه چه تست های دیگری ممکن است ارائه شود؟

 بسته به نتایج غربالگری یکپارچه، ممکن است آزمایش‌های اضافی شامل سونوگرافی آناتومی دقیق سه ماهه دوم و تشخیص قبل از تولد (آمنیوسنتز) ارائه شود. مشاوره ژنتیک نیز توصیه می شود.

سندرم اسمیت لملی اوپیتز

سندرم اسمیت لملی اوپیتز یک اختلال رشدی است که بسیاری از قسمت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. این وضعیت با ویژگی های متمایز صورت، اندازه کوچک سر (میکروسفالی)، ناتوانی ذهنی یا مشکلات یادگیری و مشکلات رفتاری مشخص می شود. بسیاری از کودکان مبتلا دارای ویژگی‌های اوتیسم هستند، یک وضعیت رشدی که بر ارتباطات و تعامل اجتماعی تأثیر می‌گذارد. ناهنجاری های قلب، ریه ها، کلیه ها، دستگاه گوارش و دستگاه تناسلی نیز شایع است. نوزادان مبتلا به سندرم اسمیت لملی اوپیتز تون عضلانی ضعیفی دارند (هیپوتونی)، مشکلات تغذیه را تجربه می کنند و تمایل به رشد کندتری نسبت به سایر نوزادان دارند. بیشتر افراد مبتلا انگشتان دوم و سوم انگشتان پا (سینداکتیلی) و برخی دیگر انگشتان دست یا پا اضافی (پلی داکتیلی) دارند.

علائم و نشانه های سندرم اسمیت لملی اوپیتز بسیار متفاوت است. افراد مبتلا به خفیف ممکن است فقط ناهنجاری های فیزیکی جزئی با مشکلات یادگیری و رفتاری داشته باشند. موارد شدید می تواند تهدید کننده زندگی باشد و شامل ناتوانی ذهنی عمیق و ناهنجاری های فیزیکی عمده است.

میزان شیوع

سندرم اسمیت لملی اوپیتز از هر 20000 تا 60000 نوزاد یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. این عارضه در سفیدپوستان از اصل و نسب اروپایی، به ویژه افرادی از کشورهای اروپای مرکزی مانند اسلواکی و جمهوری چک، بیشتر دیده می شود. در بین جمعیت های آفریقایی و آسیایی بسیار نادر است.

علت

سندرم اسمیت لملی اوپیتز به دلیل جهش در ژن DHCR7 ایجاد می شود که دستورالعمل هایی را برای ساخت آنزیمی به نام 7-دهیروکلسترول ردوکتاز ارائه می دهد. این آنزیم مسئول مرحله نهایی تولید کلسترول است. کلسترول یک ماده مومی شکل و چربی مانند است که در بدن تولید می شود و از غذاهای حیوانی (به ویژه زرده تخم مرغ، گوشت، مرغ، ماهی و محصولات لبنی) به دست می آید. کلسترول برای رشد طبیعی جنین ضروری است و عملکردهای مهمی هم قبل و هم بعد از تولد دارد. این یک جزء ساختاری غشای سلولی و ماده محافظ سلول های عصبی (میلین) است. علاوه بر این، کلسترول در تولید برخی هورمون ها و اسیدهای گوارشی نقش دارد.

جهش در ژن DHCR7 باعث کاهش یا حذف فعالیت 7-دهیروکلسترول ردوکتاز می شود و از تولید کلسترول کافی توسط سلول ها جلوگیری می کند. کمبود این آنزیم همچنین اجازه می دهد تا محصولات جانبی سمی تولید کلسترول در خون انباشته شوند. سیستم عصبی و سایر بافت ها ترکیبی از سطوح پایین کلسترول و تجمع مواد دیگر احتمالاً رشد و تکامل بسیاری از سیستم های بدن را مختل می کند. با این حال، به طور کامل درک نشده است که چگونه هر یک از این ناهنجاری ها منجر به ویژگی های خاص سندرم اسمیت-لملی-اپیتز می شود.

وراثت:

این وضعیت در الگوی اتوزومال مغلوب به ارث می رسد، به این معنی که هر دو نسخه از ژن در هر سلول دارای جهش هستند. والدین یک فرد مبتلا به بیماری اتوزومال مغلوب هر کدام یک نسخه از ژن جهش یافته را حمل می کنند، اما معمولاً علائم و نشانه های این بیماری را نشان نمی دهند.

نام های دیگر برای این سندرم:

کمبود 7-دهیدروکلسترول ردوکتاز

سندرم RSH

سندرم SLO

SLOS

 

تست های غربالگری چیست؟

آزمایش‌های غربالگری برای یافتن افرادی که شانس بیشتری برای یک مشکل سلامتی دارند استفاده می‌شود.

این بدان معنی است که آنها می توانند زودتر درمان شوند، به طور بالقوه مؤثرتر باشند یا تصمیمات آگاهانه ای در مورد سلامت خود بگیرند.

تست های غربالگری کامل نیستند. به برخی از افراد گفته می شود که آنها یا نوزادشان شانس بیشتری برای داشتن یک وضعیت سلامتی دارند در حالی که در واقع آنها این بیماری را ندارند.

همچنین، به چند نفر گفته می شود که آنها یا نوزادشان شانس کمتری برای داشتن یک وضعیت سلامتی دارند در حالی که در واقع آنها این بیماری را دارند.

تست های غربالگری شامل چه مواردی می شود؟

آزمایش های غربالگری که در دوران بارداری ارائه می شود، سونوگرافی یا آزمایش خون یا ترکیبی از هر دو است.

اسکن اولتراسوند ممکن است شرایطی مانند اسپینا بیفیدا را تشخیص دهد.

آزمایش خون می تواند نشان دهد که آیا شانس بیشتری برای ابتلا به بیماری های ارثی مانند کم خونی داسی شکل و تالاسمی دارید و آیا عفونت هایی مانند HIV، هپاتیت B یا سیفلیس دارید یا خیر.

آزمایش خون همراه با اسکن می تواند کمک کند تا بفهمید که چقدر احتمال دارد که نوزاد به سندرم داون، سندرم ادواردز یا سندرم پاتاو مبتلا باشد.

 خطرات آزمایش های غربالگری چیست؟

 آزمایش های غربالگری نمی تواند به شما یا جنین آسیب برساند، اما مهم است که به دقت بررسی کنید که آیا این آزمایش ها را انجام دهید یا خیر.

 برخی از تست های غربالگری در بارداری می تواند به تصمیم گیری های دشواری برای شما منجر شود.

 برای مثال، آزمایش‌های غربالگری برای نشانگان داون، سندرم ادواردز یا سندرم پاتاو می‌تواند منجر به تصمیم‌گیری‌های دشوار درباره انجام آزمایش‌های تشخیصی مانند آمنیوسنتز شود که احتمال سقط جنین را به همراه دارد.

 یک آزمایش تشخیصی به طور قطعی به شما می گوید که آیا شما یا نوزادتان این بیماری را دارید یا خیر.

 

 اگر آزمایش‌های تشخیصی نشان دهند که کودک شما دارای یک بیماری است، می‌تواند به تصمیم گیری درباره ادامه یا پایان بارداری منجر شود.

 انجام آزمایش بیشتر یا پایان دادن به بارداری همیشه تصمیم شما خواهد بود و پزشکان هر چه تصمیم بگیرید از شما حمایت خواهند کرد.

 این به شما بستگی دارد که آیا آزمایش های غربالگری را انتخاب می کنید یا خیر

چه زمانی به من پیشنهاد غربالگری می شود؟

 تست های غربالگری متفاوتی در زمان های مختلف بارداری ارائه می شود.

 آزمایش غربالگری سلول داسی شکل و تالاسمی باید در اولین فرصت ممکن قبل از هفته 10 بارداری انجام شود.

 توصیه می شود که غربالگری آزمایش خون برای HIV، هپاتیت B و سیفلیس باید در اوایل بارداری انجام شود.

 این به این دلیل است که می توانید برای محافظت از سلامت خود و کاهش احتمال ابتلای نوزادتان، مراقبت و درمان تخصصی به شما پیشنهاد شود.

 این آزمایشات خون را نباید تا اولین قرار ملاقات اسکن به تأخیر انداخت.

 به شما پیشنهاد غربالگری برای نشانگان داون، سندرم ادواردز و سندرم پاتاو در حول و حوش اسکن قرار ملاقات داده می شود، که در هفته های 11 تا 14 بارداری اتفاق می افتد.

 در هفته 18 تا 21 بارداری به شما پیشنهاد غربالگری برای بررسی رشد کودکتان در یک اسکن 20 هفته ای داده می شود.

 آیا آزمایش های غربالگری به من پاسخ قطعی می دهد؟

 این بستگی دارد که آزمایش های غربالگری به دنبال چه چیزی هستند.

بله

 آزمایش های غربالگری HIV، هپاتیت B و سیفلیس بسیار دقیق هستند و به طور قطع نشان می دهد که آیا شما این عفونت ها را دارید یا خیر.

 اگر آزمایش مثبت باشد، آزمایش‌ها و معاینات بیشتر توسط پزشکان متخصص برای یافتن درمان مورد نیاز به شما پیشنهاد می‌شود.

 

 خیر

 غربالگری برای نشانگان داون، سندرم ادواردز و سندرم پاتاو نمی تواند به طور قطعی بگوید که آیا کودک شما به این بیماری مبتلا است یا خیر. این به شما می گوید که آیا کودک شما شانس کمتری برای ابتلا به این بیماری دارد یا بیشتر.

 اگر نوزاد شما شانس بیشتری برای ابتلا به این بیماری داشته باشد، یک آزمایش تشخیصی به شما پیشنهاد می شود که پاسخ "بله" یا "خیر" قطعی تری به شما می دهد.

 آزمایش های غربالگری سلول داسی شکل و تالاسمی به طور قطع به شما می گوید که آیا ناقل هستید یا این شرایط را دارید. آنها به شما نمی گویند که آیا کودک شما این بیماری را دارد یا خیر.

 اگر مادر یا پدر نوزاد ناقل این بیماری باشد یا این بیماری را داشته باشد، آزمایش‌های تشخیصی به شما پیشنهاد می‌شود تا متوجه شوید که آیا نوزادتان تحت تأثیر قرار گرفته است یا خیر.

 آیا باید غربالگری کنم؟

 نه،  بستگی دارد آیا شما یک آزمایش غربالگری دارید یا خیر. این یک انتخاب شخصی است که فقط شما می توانید انجام دهید.

 می توانید هر یک از آزمایش های غربالگری را که به شما پیشنهاد می شود با ماما یا پزشک خود در میان بگذارید و تصمیم بگیرید که آیا برای شما مناسب است یا خیر.

 برخی از تست های غربالگری که به شما ارائه می شود شامل:

 آزمایش خون برای بیماری های عفونی

 غربالگری چشم در صورت داشتن دیابت قبلی (نه دیابت بارداری)

 تست های غربالگری نوزادان

 این به این دلیل است که نتایج این آزمایش‌ها می‌تواند به شما یا کودکتان کمک کند که برای شرایط جدی درمان فوری دریافت کنید.

 چه آزمایش های غربالگری در بارداری به من پیشنهاد می شود؟

 غربالگری بیماری های عفونی (هپاتیت B، HIV و سیفلیس)

 غربالگری برای شرایط ارثی (سلول داسی شکل، تالاسمی و سایر اختلالات هموگلوبین)

 غربالگری برای نشانگان داون، سندرم ادواردز و سندرم پاتائو

 غربالگری برای 11 وضعیت فیزیکی (اسکن 20 هفته ای)

 برخی از تست های غربالگری همچنین پس از تولد نوزاد به او پیشنهاد می شود:

 معاینه فیزیکی نوزاد

 غربالگری شنوایی نوزادان

 غربالگری لکه های خونی نوزادان

سیفلیس چیست؟

سیفلیس یک عفونت مقاربتی (STI) است که در صورت داشتن رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی با فردی که این عفونت را دارد گسترش می یابد. یک باکتری باعث آن می شود. داروی آنتی بیوتیک سیفلیس را درمان می کند. سیفلیس درمان نشده می تواند منجر به مشکلات جدی سلامتی، از جمله کوری و آسیب به مغز، قلب، چشم و سیستم عصبی شود.

سیفلیس چه مراحلی دارد؟

سیفلیس می تواند در چهار مرحله مختلف پیشرفت کند. عفونت در هر مرحله علائم مختلفی ایجاد می کند. افراد در مرحله اول و دوم بسیار مسری هستند و به راحتی می توانند عفونت را به شریک جنسی خود منتقل کنند. مراحل سیفلیس عبارتند از: سیفلیس اولیه، ثانویه، نهفته و دیررس (ثالثیه).

 

سیفلیس اولیه: مرحله اول 2 تا 12 هفته پس از قرار گرفتن در معرض فرد مبتلا به سیفلیس اتفاق می افتد. در طی این مرحله، زخم صاف و سختی به نام شانکر در ناحیه تناسلی یا دهان شما ایجاد می شود. یک شانکر کوچک و معمولاً بدون درد است، بنابراین ممکن است حتی از وجود آن با خبر نباشید. زخم به خودی خود در یک هفته یا چند ماه از بین می رود با این حال، این بدان معنا نیست که شما دیگر سیفلیس ندارید. در صورت عدم درمان با دارو، عفونت به مرحله دوم منتقل می شود. در این مرحله می توانید سیفلیس را از طریق رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی منتقل کنید.

 

 سیفلیس ثانویه: حدود یک تا شش ماه پس از برطرف شدن زخم سیفلیس، یک بثورات خشن و ناهموار سیفلیس ظاهر می شود. بثورات می تواند تمام بدن شما، از جمله کف دست و کف پا (پایین) را پوشش دهد. بثورات معمولاً خارش ندارند. همچنین ممکن است علائمی مانند:

 تب.

 خستگی.

 زخم های زگیل مانند.

 دردهای عضلانی.

 کاهش وزن

 سردرد.

 ریزش مو.

 تورم غدد لنفاوی.

 شما می توانید عفونت سیفلیس را در این مرحله در طول رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی منتقل کنید. این علائم می توانند برای ماه ها یا سال ها ظاهر شوند و از بین بروند. فقط به این دلیل که بثورات سیفلیس از بین رفته است یا هیچ یک از علائم بالا را ندارید، به این معنی نیست که دیگر عفونت ندارید. شما هنوز نیاز به درمان با دارو دارید. بدون درمان، عفونت به نهفته منتقل می شود.

 

 سیفلیس نهفته: اگر در دو مرحله اول درمان نشوید، عفونت به مرحله نهفته منتقل می شود. در این مرحله هیچ علامت یا نشانه ظاهری سیفلیس وجود ندارد. برخی از افراد هر از گاهی شعله ور شدن خفیف را تجربه می کنند. در این مرحله، عفونت می تواند به قلب، استخوان ها، اعصاب و اندام های شما آسیب برساند. این مرحله می تواند تا 20 سال طول بکشد. انتقال سیفلیس به شرکای جنسی خود در مرحله نهفته نادر است. بدون درمان، عفونت به مرحله آخر پیشرفت می کند.

 

 سیفلیس دیررس (ثالثیه): برای بسیاری از افراد، علائم از مرحله نهفته پیش نمی‌رود، یا به این دلیل که عفونت خود به خود درمان می‌شود یا به این دلیل که علائم آنقدر خفیف هستند که قابل توجه نیستند. حدود 20 درصد از افراد به مرحله اواخر سیفلیس پیشرفت می کنند که باعث ایجاد طیف وسیعی از مشکلات سلامتی جدی می شود. این مشکلات به کندی رخ می دهند و عبارتند از:

 

 آسیب مغزی، زوال عقل و مشکلات سلامت شناختی.

 بیماری قلبی.

 اختلالات حرکتی و مشکلات عضلانی.

 آسیب عصبی

 تشنج.

 مشکلات بینایی، از جمله کوری

 سیفلیس مادرزادی چیست؟

 سیفلیس مادرزادی زمانی رخ می دهد که یک فرد باردار عفونت را در دوران بارداری به جنین منتقل کند. سیفلیس باعث مشکلات شدید سلامتی (از جمله مرگ) در نوزادان و کودکان خردسال می شود. ارائه دهنده مراقبت های بارداری شما باید در یکی از اولین ویزیت های دوران بارداری شما را از نظر ابتلا به بیماری های مقاربتی غربالگری کند. در صورت ابتلا به سیفلیس، دریافت فوری درمان بسیار مهم است.

 

 سیفلیس چقدر شایع است؟

 با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، حدود 134000 مورد سیفلیس در سال 2020 وجود داشته است. این عفونت در مردان و افرادی که در بدو تولد مرد هستند (AMAB) شایع تر است. مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند (MSM) بیش از هر گروه دیگری به سیفلیس مبتلا می شوند.

 

 چه کسانی ممکن است به سیفلیس مبتلا شوند؟

 هر فردی که از نظر جنسی فعال است ممکن است به سیفلیس مبتلا شود، اما اگر شما:

 

 رابطه جنسی محافظت نشده داشته باشید، به خصوص اگر چندین شریک جنسی دارید.

مردی هستید که با مردان رابطه جنسی دارید (MSM).

 HIV داشته باشند.

 با کسی که تست سیفلیس مثبت بوده رابطه جنسی داشته باشید.

 تست مثبت STI دیگری مانند کلامیدیا، سوزاک یا تبخال.

 علائم و علل

 علائم سیفلیس چیست؟

 علائم سیفلیس بسته به مرحله عفونت متفاوت است. شما در مراحل اولیه بسیار مسری هستید، زمانی که به احتمال زیاد علائم را مشاهده می کنید. در مرحله اول، یک یا چند زخم در ناحیه تناسلی شما ایجاد می شود. ممکن است متوجه آنها نشوید یا آنها را با یک جوش یا سایر ضایعات پوستی اشتباه بگیرید.

 در مرحله دوم، ممکن است دچار بثورات پوستی شده و علائمی شبیه آنفولانزا مانند خستگی، تب، گلودرد و دردهای عضلانی را تجربه کنید.

 پس از مرحله دوم، علائم سیفلیس پنهان است (مرحله نهفته). فقط به این دلیل که علائم ندارید به این معنی نیست که عفونت از بین رفته است. تنها چیزی که عفونت را درمان می کند و از پیشرفت آن جلوگیری می کند، درمان با دارو است.

 سیفلیس چه شکلی است؟

 در مرحله اول سیفلیس، یک زخم کوچک و صاف روی اندام تناسلی، دهان یا لب‌ها ایجاد می‌شود. ممکن است شبیه یک جوش باشد و آنقدر کوچک و بی ضرر باشد که حتی متوجه آن نشوید. این زخم در حدود شش هفته خود به خود از بین می رود.

 در مرحله دوم سیفلیس، بثورات خشن، قرمز یا قهوه ای ایجاد می شود. از یک ناحیه شروع می شود اما در نهایت کل بدن شما را می پوشاند - از جمله کف پا و کف دست. ممکن است بثورات پوستی و/یا زخم در دهان، واژن یا مقعد داشته باشید.

 از کجا می توان سیفلیس گرفت؟

 سیفلیس کل بدن شما را تحت تاثیر قرار می دهد. با این حال، اولین علامت سیفلیس یک حالت زخم مانند است. در جایی که باکتری در حین رابطه جنسی با پوست شما تماس پیدا می کند، ایجاد می شود. مناطق زیر جایی هستند که شما به احتمال زیاد زخم سیفلیس (شانکر) را پیدا خواهید کرد:

 

 در زنان و افرادی که در بدو تولد زن تعیین شده اند (AFAB)

 روی فرج شما (آل تناسلی خارجی).

 داخل یا اطراف واژن شما.

 اطراف مقعد یا داخل راست روده.

 روی لب یا در دهان.

 در مردان و افرادی که در بدو تولد مرد هستند (AMAB)

 روی آلت تناسلی یا کیسه بیضه.

 زیر پوست ختنه گاه آلت تناسلی شما.

 اطراف مقعد یا داخل راست روده.

 روی لب یا در دهان.

 چه چیزی باعث سیفلیس می شود؟

 باکتری ترپونما پالیدوم باعث سیفلیس می شود. یک فرد آلوده باکتری را از طریق رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی پخش می کند. این باکتری می تواند از طریق مقعد، واژن، آلت تناسلی، دهان یا پوست شکسته وارد بدن شما شود. این باکتری همچنان در سراسر بدن شما پخش می شود که در نهایت می تواند به اندام های خاصی آسیب برساند.

 

 سیفلیس چگونه گسترش می یابد؟

 سیفلیس مسری است، به خصوص در مراحل اولیه و ثانویه زمانی که شما زخم، زخم یا بثورات پوستی دارید. سیفلیس معمولاً در طول تماس جنسی از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند، حتی اگر دخول یا انزال وجود نداشته باشد. با این حال، اگر قسمتی از بدن شما زخم یا بثورات فردی مبتلا به سیفلیس را لمس کند، می توانید به آن مبتلا شوید.

 

 اگر سیفلیس دارید و رابطه جنسی دارید، می توانید شریک زندگی خود را آلوده کنید. اگر باردار هستید و سیفلیس دارید، می توانید آن را به جنین منتقل کنید. اما، شما نمی توانید با دست زدن به اشیایی مانند صندلی توالت، ظروف و دستگیره در به سیفلیس مبتلا شوید. این به این دلیل است که باکتری هایی که باعث سیفلیس می شوند نمی توانند روی اشیاء زنده بمانند.

 

 تا کی مسری هستم؟

 حتی اگر نداشته باشید علائم ظاهری سیفلیس (مانند زخم یا بثورات پوستی)، عفونت هنوز در بدن شما وجود دارد تا زمانی که آنتی بیوتیک مصرف نکنید. اگر سیفلیس دارید و درمان نمی‌شوید، چه متوجه زخم شده باشید چه نباشید، مسری هستید. اگر علائم عفونت دارید یا فکر می کنید در معرض تماس قرار گرفته اید، فوراً برای درمان با یک پزشک تماس بگیرید.

 

 آیا می توان از بوسیدن سیفلیس گرفت؟

 آره. در حالی که ابتلا به سیفلیس در اثر بوسیدن نادر است، اما با تماس مستقیم با زخم سیفلیس می توانید به سیفلیس مبتلا شوید. این بدان معناست که اگر زخم شریک زندگی خود را ببوسید، خود را در معرض خطر عفونت قرار می دهید. شما حتی می توانید از طریق پوست شکسته به سیفلیس مبتلا شوید. به همین دلیل است که اگر فکر می کنید مبتلا به سیفلیس هستید یا در معرض آن قرار گرفته اید، دریافت درمان مهم است.

 

 آیا سیفلیس می تواند در دوران بارداری مشکلاتی ایجاد کند؟

 آره. اگر سیفلیس دارید و درمان نمی‌شوید، می‌توانید عفونت را به فرزندتان منتقل کنید. تا 40 درصد از نوزادان متولد شده از افراد مبتلا به سیفلیس درمان نشده در اثر این عفونت می میرند. شایع ترین شیوع عفونت به جنین در دوران بارداری اما، اگر کودک شما مستقیماً با زخم سیفلیس در واژن شما تماس داشته باشد، ممکن است در حین زایمان نیز اتفاق بیفتد. اگر نوزادی با سیفلیس متولد شود، به آن سیفلیس مادرزادی می گویند.

 سیفلیس در دوران بارداری همچنین می تواند باعث ایجاد موارد زیر شود:

 سقط جنین.

 تولد زودرس.

 وزن کم هنگام تولد

 مشکلات مربوط به بند ناف.

 مرده زایی

 مرگ در 28 روز اول زندگی. این تنها در صورتی اتفاق می‌افتد که درمان سیفلیس را دریافت نکنید.

 این عوارض بالقوه به همین دلیل است که شرکت در ویزیت های دوران بارداری و انجام آزمایش برای بیماری های مقاربتی بسیار مهم است. درمان قبل از هفته 26 بارداری منجر به بهترین نتایج می شود.

 

 عوارض سیفلیس برای سلامتی چیست؟

 اگر درمان نشوید و سیفلیس تا آخرین مرحله عفونت پیشرفت کند، در معرض خطر عوارض تهدید کننده زندگی هستید. هر چه مدت طولانی تری مبتلا به سیفلیس باشید، آسیب به بدن شما بدتر می شود. به همین دلیل است که درمان فوری بسیار مهم است. سیفلیس درمان نشده می تواند باعث کوری و فلج می شود و منجر به مشکلاتی در قلب، مغز، نخاع و سایر اندام های شما می شود.

 

 تشخیص و آزمایشات

 سیفلیس چگونه تشخیص داده می شود؟

 پزشک شما در مورد سابقه جنسی شما، از جمله اینکه آیا رابطه جنسی ایمن انجام می دهید یا خیر، می پرسد. مهم است که در این بحث صادق باشیم. ارائه دهنده شما می تواند به ارزیابی خطر شما کمک کند و آزمایش هایی را برای سایر بیماری های مقاربتی توصیه کند.

 برای آزمایش سیفلیس، پزشک شما را معاینه می کند و نمونه خون می گیرد تا علائم عفونت را بررسی کند. پزشک ممکن است مقداری مایع یا تکه کوچکی از پوست را از زخم سیفلیس خارج کند و زیر میکروسکوپ به آن نگاه کند. تنها راه برای اطمینان از اینکه آیا سیفلیس دارید یا خیر، مراجعه به آزمایشگاه و  انجام یک آزمایش آزمایشگاهی است.

 

 مدیریت و درمان

 سیفلیس چگونه درمان می شود؟

پزشک شما سیفلیس را با آنتی بیوتیک درمان می کند. آنتی بیوتیک ها نوعی دارویی هستند که عفونت های باکتریایی را درمان می کنند. پنی سیلین رایج ترین داروی مورد استفاده برای سیفلیس است. چقدر دارو داری نیاز و مدت مصرف آن بستگی به مرحله و علائم سیفلیس شما دارد.

 

 شما باید تمام آنتی بیوتیک های خود را تمام کنید حتی اگر زخم یا بثورات از بین برود.  پزشک پس از درمان سیفلیس خون شما را آزمایش می کند تا مطمئن شود که عفونت از بین رفته است. شما می توانید پس از درمان مجدداً به سیفلیس مبتلا شوید، بنابراین مطمئن شوید که رابطه جنسی ایمن داشته باشید و در صورت افزایش خطر ابتلا به سیفلیس، به طور منظم آزمایش دهید.

 

 آیا سیفلیس 100% قابل درمان است؟

 آره. پزشک شما می تواند سیفلیس را با آنتی بیوتیک درمان کند. آنتی بیوتیک ها عفونت را درمان می کنند، اما هیچ راهی برای ترمیم اندام های آسیب دیده توسط سیفلیس وجود ندارد.

 

 جلوگیری

 چگونه می توانم خطر ابتلا به سیفلیس را کاهش دهم؟

 تنها راه پیشگیری از سیفلیس (و سایر بیماری های مقاربتی) پرهیز از رابطه جنسی است. اگر از نظر جنسی فعال هستید، می توانید با استفاده از کاندوم در طول رابطه جنسی، خطر ابتلا به عفونت را کاهش دهید. استفاده از کاندوم مهم است به درستی برای کاهش احتمال ابتلا به عفونت.

 

 از شرکای جنسی خود در مورد سابقه آنها و اینکه آیا آنها برای بیماری های مقاربتی آزمایش شده اند سؤال کنید. اگر شریک زندگی شما سیفلیس داشته باشد، می تواند شما را مجددا آلوده کند. مهم است که آنها نیز تحت درمان قرار گیرند.

 

 چشم انداز افراد مبتلا به سیفلیس چیست؟

 آنتی بیوتیک ها می توانند سیفلیس را در مراحل اولیه درمان کنند. اگر زودتر درمان شوید، سیفلیس باعث مشکلات سلامتی طولانی مدت نمی شود. بدون درمان، سیفلیس می تواند مشکلات سلامتی جدی ایجاد کند. این می تواند به قلب، استخوان ها، مغز، چشم ها، ماهیچه ها و اعصاب شما آسیب برساند و می تواند کشنده باشد.

 

 آیا پس از درمان می توانم دوباره به سیفلیس مبتلا شوم؟

 آره. پس از درمان می توانید دوباره به عفونت مبتلا شوید. به همین دلیل مهم است که رابطه جنسی ایمن داشته باشید و اگر در معرض خطر عفونت هستید، اغلب آزمایش دهید.

 

 چگونه از خودم مراقبت کنم؟

 سیفلیس و سایر عفونت های مقاربتی (STIs) باعث مشکلات جدی سلامتی می شوند. آنها به مراقبت های پزشکی فوری نیاز دارند. کارهای دیگری که باید انجام دهید عبارتند از:

 

 با هر کسی که با او تماس جنسی داشته اید تماس بگیرید تا آنها را مطلع کنید تا آنها نیز بتوانند تحت درمان قرار گیرند.

 با استفاده از کاندوم رابطه جنسی ایمن را تمرین کنید.

 به طور منظم برای سیفلیس و سایر بیماری های مقاربتی آزمایش دهید.

کم کردن  شرکای جنسی

از پرسیدن سابقه جنسی از شرکای جدید نترسید.

 چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنم؟

 اگر زخم های پوستی یا بثورات در ناحیه تناسلی یا دهان خود دارید، منتظر تماس با پزشک نباشید. آنها می توانند شما را برای سیفلیس آزمایش کنند و در صورت ابتلا به عفونت، درمان را آغاز کنند. هر چه زودتر درمان شوید، احتمال بروز عوارض طولانی مدت کمتر می شود.

 

 

 

 

مطالب مرتبط :

نمونه گیری نوزاد | نمونه گیری کودک در آزمایشگاه بیمارستان رسالت

تفسیر آزمایش غربالگری دوم | آزمایشگاه بیمارستان رسالت

آزمایش غربالگری بارداری |آزمایشگاه بیمارستان رسالت

آزمایش غربالگری اول | تفسیر ازمایشات مر حله اول